Artık hepimizin elinde ileri derece elektronik cıhazlar var.
Herkesin evinde internet var. İnternet olduğu için bilgisayar, tablet yada mutlaka cep telefonu var. Hatta unutmadan söyleyeyim Smart teknolojisi ile internetli televizyonlar da var.
Kısacası hepimizde yemek yeme gibi temel ihtiyacımızmış gibi teknoloji var.
Facebook, Twitter gibi sosyal medyaya girmeden, sevdiğimize cep telefonundan mesaj atmadan yatamıyoruz.
4 yaşındaki yeğenim okuma yazması yok bilgisayarı ustaca kullanıyor, Google’a giriyor istediği oyunun harflerini yazıyor ve oyununu oynuyor.
Bu çok büyük bir başarıdır diyebilirim.
Herşey çok güzel değil mi?
Ama çocuklar sokakta oyun oynamayı, gençler de ders çalışmayı unuttu.
Hepsinin sosyal paylaşım sitelerinde adı var sanı var.
Bilgisayar karşısında oyun oynuyorlar, ya sosyal paylaşım sitelerinde fink atıyorlar.
Biz böyle miydik peki?
Sokaktan, parktan gelmezdik evimize.
Top oynardık, saklambaç oynardık, misket oynardık, kızlar sek sek oynardı, ip atlardı.
Gece komşuya gidersek kağıt kalem alır isim şehir oynardık.
Bu isim şehir oyunundan saçma da olsa değişik birşeyler üretir tartışırdık.
Ayşegül kitapları okurduk, “Ayşegül – Hayvanat Bahçesinde, Ayşegül – Ormanda, Ayşegül – Kampta “ gibi sanki bitmez tükenmez kitaplar.
Sonra biz Susam sokağı, Temel Reis, Taş Devri, He Man, Tom ve Jerry, Heidi, küçük ev izlerdik.
Ama bizde her dakika çizgi film yayınlayan kanallar yoktu. Belli başlı saatleri vardı programların.
Koşturmaktan, ip atlamaktan, top oynamaktan kilo almazdık ki, çok mutluyduk çocukken biz.
Aslında teknoloji değil bunların sebebi.
Bilinçsizce kullanım bana göre.
Çalışan büyüklerin gönlü rahat, bırakıyorlar çocuklarını bilgisayarın başına, televizyon karşısına, onlar işinde gücünde çocuklar bilgisayarın, televizyonun karşısında.
Akşam geliyorlar yemeğe çocuklarını çağırıyorlar. Çocuklar bilgisayar ya da televizyon karşısında.
Hiçte rahatsız olmuyorlar. İşte bütün sebep bu.
Ondan sonra çocuğun gözleri de çabuk bozulur, obez de olur, mutsuz da.
Evde çocuklara değil kendimize bile vakit ayıramıyoruz.
Yemek yiyoruz televizyon karşısında. Aile sohbeti diye bir şey yok.
Yemekten sonra ya dizimiz, programımız var ya da bilgisayar başında internetteyiz.
Önlem.
Biraz önlem almalıyız sağlıklı bireyler yetiştirelim topluma. Yemek yerken televizyon izlemeyip en azından ailemizle sohbet etmeliyiz. Teknoloji bağımlısı olmadan sevdiklerimizle, ailemizle vakit geçirmeliyiz.
Bir şeyler değişmeli artık mutlu olmaya çabalamalıyız, durumumuzu güncellemeye değil